Torfowce
Torfowce Sphagnum
Budowa morfologiczna torfowców:
Łodyżki wszystkich torfowców są wzniesione, część wierzchołkowa posiada nieograniczony wzrost, natomiast dół stopniowo zamiera. Łodyżki mogą być pojedyncze, czasem z 2-3 rozgałęzieniami. W górnej części łodyżki, gałązki boczne są gęsto skupione co tworzy tzw. główkę, w dole tworzą pęczki prosto lub łukowato odstające od łodyżki lub opadają wzdłuż (przylegające). W skórce łodyżek obecne są duże komórki buteleczkowato rozdęte (komórki ampułkowe lub retortowe), z jednym otworem na szczycie, łatwo wypełniające się wodą. Listki są wklęsłe lub rynienkowate, łodyżkowe zazwyczaj różnią się od gałązkowych. Żebra brak!
Posiadają dwojakiego rodzaju komórki: żywe (chlorofilowe) – wąskie, wydłużone, zielone oraz martwe (wodne)- szersze hialinowe, wzmocnione spiralnie przebiegającymi zgrubieniami (listewkami), często po obu stronach opatrzone otworami (porami), umożliwiającymi szybkie napełnianie się wodą.
Kształt komórek chlorofilowych jest istotną cechą taksonomiczną, pozwalająca na identyfikację gatunków w obrębie rodzaju torfowiec. Można go zaobserwować na przekrojach poprzecznych listków. W Polsce występuje ponad 30 gatunków torfowców. Występują na torfowiskach (zwłaszcza wysokich), zatorfionych brzegach wód, w borach i brzezinach bagiennych oraz w olsach. Preferują silnie kwaśny odczyn podłoża i wpływają zakwaszająco na środowisko wodne. W Parku Narodowym „Bory Tucholskie” odnotowano dotychczas 24 gatunki.